„A potem ten dobry lekarz rozparłby się wygodnie w fotelu, złożył czubki palców w dłoni, tworząc małą kościelną wieżyczkę, i wytłumaczył mi, dlaczego nie mogę czytać, dlaczego nie mogę spać,dlaczego nie mogę jeść i dlaczego wszystko, co inni ludzie robią, wydaje mi się idiotyczne, bo cały czas myślę, że czeka mnie nieuchronnie śmierć”
Sylvia Plath, Szklany klosz
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz